அந்தக் கணத்தின் நிசப்தம்
எதையும் உணர்த்திப் போனதாக
நினைவில்லை
இருட்டும் நானும் மட்டுமேயான தெருக்களில்
மழைச்சரங்களும் சில்லூறுகளும்
என் காலடித்தடங்களுடன்
வழித்துணையாக கூடவே
சலனங்களில்லாப் பொழுதுகளின்
பிரளயங்களைத் தூண்டியபடி
மௌனங்கள் இன்னமும்
மொழிபெயர்க்கப்படா
சாலைகளின் வளைவுகளுள்
ஏதோவொன்றிலிருந்து தோன்றிப் பின்
தொடர்கிறது
கனவுகளைக் கலைத்துப்போகும்
முகமூடி மனிதனைப்போல
இன்னுமொரு காலடியோசை
பாதங்கள் விரிந்து
முதுகுப் பரப்பெங்கும்
நிழலாய்ப் படர்வதை உணர்ந்து
திடுக்கிட்ட மனம் சில்லிட்டுப் போக
பிரபஞ்சத்தை நிறைத்தபடி
கண்ணெதிரே விரிகிறது
முன்னமொரு நாளில்
அணுவணுவாய் உணர்வுகளை
சிதைத்துப் போனவனின் முகம்
மற்றுமொரு மழைக்காலத்தில்
பீதியூட்டும் காலடியோசை
பின்தொடராத் தவிப்பில்
பதறுகின்ற மனத்தோடு
மறுபடியும் நான்
தெருக்கள் மட்டும்
நீண்டு கொண்டே போகும்
என்றென்றைக்குமாய்...
15.10.2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
We have to bear the noise of the footsteps until the last drop of our lives because we are women.
good poem.
நல்ல கவிதை நிவேதா தொடருங்கள் வாழத்துக்கள்
அன்புடன்
த.அகிலன்
நன்றி அகிலன்!
உண்மைதான், தமிழ்நதி. பெண்ணெனப் பிறந்திடில் பேயும் இரங்குமென்பார்.. பேய்தான் இரங்கும் அற்ப மானிடரல்லவே..
இந்தக் கவிதையின் உருவம் சரியாக அமைந்திருக்கிறது.
சலனங்களில்லாப் பொழுதுகளின் பிரளயங்களைத் தூண்டியபடி - நல்ல சிந்தனை.
மற்றுமொரு மழைக்காலத்தில்
பீதியூட்டும் காலடியோசை
பின்தொடராத் தவிப்பில்
பதறுகின்ற மனத்தோடு
மறுபடியும் நான் -
பாதிப்பு மிக அதிகம் போல தோன்றும் வரிகள்.
நல்லதொரு கவிதை.
நன்றி மஞ்சூர் ராசா!
கவிதையின் தொடக்கத்தில் இருந்து முடிவுவரை உணர்வுகள் தத்துருபமாக வெளிப்படுகின்றது.
Post a Comment