பனையோலைக் குடிசை: ஓர் உருவகமும் சில உவமானங்களும்

உறைந்த சுயம்,
யதார்த்தத்தின் வாலைப் பற்றியவாறு
நூலிழையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கின்றது.
சலித்துப் போய்விட்ட
அன்றாடங்களின் கிழிசல்களினூடு
எட்டிப்பார்க்கிறது..,
எங்கேயோ தொலைத்து விட்டிருந்த
ஒரு பிடி அன்பு..


1. இருத்தல்களும் திரிபுகளும்

இங்கே ஒருகாலத்தில் அகலப்பரந்த மரங்களின் குளுமையுடனும், மூங்கில்களினூடே தழுவிச்சென்று கீதமிசைக்கும் தென்றலுடனும், வானம்பாடிகள் சிறகடித்துத் திரிந்த பசுமையான சோலையொன்று இருந்ததாம். அப்படித்தான் எல்லாரும் சொல்கிறார்கள். நான் நம்பவில்லை... வானம் பார்த்தபடி வாய்பிளந்து கிடக்கும் இந்தத்தரிசு நிலத்தினூடு தெள்ளிய நீரோடைகள் சலசலத்துச் சென்றிருக்குமென்றும், இலைகள் உதிர்ந்த மொட்டைக் கிளைகளுடன் காற்றின் நர்த்தனத்திற்கேற்ப தலையசைத்துக் கொண்டிருக்கும் இப்பட்டுப்போன அரசமரம் அழகிய சோலையொன்றின் செழுமை கொஞ்சும் மரங்களுளொன்றாய் இருந்திருக்குமென்றும் நம்புவதற்கு இன்னமும் முட்டாளாகிப் போய்விடவில்லை நான். இவர்களது சரித்திரங்களை எப்படித்தான் நம்புவது..? எனினும் நாம் நம்பித்தானாக வேண்டும். நம்பினவை எத்தனையோவற்றினூடு இந்தக் கதைகளையும் நம்புவதால் நாமொன்றும் தாழ்ந்துவிடப் போவதில்லைதானே.

ஆம்.., என்றோவொரு காலத்தில் இந்தநிலம் வனப்பு மிக்கதோர் சோலையாய் இருந்திருக்கக்கூடும். சில்லூறுகளின் இரைச்சல்களாலும், காட்டுப்பூக்களின் வாசனையாலும் நிறைந்திருந்த இச்சோலையின் வானம்பாடிகள்... சோலை தரிசாகிப்போன ஒருநாளில் சத்திரங்களாய் மாறின. வானம்பாடிகளாவது... சத்திரங்களாக மாறுவதாவது...? நீங்கள் விழிவிரிப்பது புரிகிறது. சோலை எப்படி தரிசாய்ப் போயிற்றென்பது தெரியாதுவிடினும், வானம்பாடிகள் சத்திரங்களாக உருமாறுவதற்கு முன், வீடுகளாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டுமென நானும் நினைக்கிறேன்.

ஆனால், ஒரேயொரு வானம்பாடி மட்டும் தானே விரும்பி குடிசையாக மாறலாயிற்று... பனையோலைக் குடிசையாக.


2. தொலைந்துபோன சிறகுகளும் ஆழப்புதையுண்ட கனவுகளும்

நீங்கள் கேட்கக்கூடும்: 'வானம்பாடியின் சிறகுகள்தான் இல்லையென்று ஆயிற்றே. இனி சத்திரமாக மாறினாலென்ன.. பனையோலைக் குடிசையாக மாறினாலென்ன..' இல்லை, தரிசுநிலத்துச் சத்திரங்களுக்கு மத்தியில்.., அவ்வளவு இலகுவானதல்ல புழுக்களூறும் சாக்கடை நீரோடு - சிறகுகளை மறந்துவிடாத - குடிசையாக வாழ்தல்.

சத்திரங்கள் அழகானவை.., அவர்கள் கூறுவதன்படி. செந்நிற ஓடுகள் இளவெயிலில் தங்கத் தகடுகளாய்ப் பளபளக்க, கண்ணைக்கவரும் வர்ணப்பூச்சுக்களால் சுவர்கள் மினுமினுக்க, கருங்காலியிலோ தேக்கிலோ செதுக்கப்பட்ட கதவுகளுடன்.. சாளரங்களுடன்.. வழிபோக்கர்களைக் கவர்வதற்காகவேனும் அவை அழகாகத்தானிருந்தாக வேண்டும். இரும்பினால் அல்லது உடைமையாளரின் தராதரத்தைப் பொறுத்து தாமிரத்தினால் அவை அடிக்கடி இறுகப்பூட்டப்பட்டன. தனது பூட்டு அழகானதாகவும், உறுதியானதாகவுமிருப்பதாக ஒவ்வொரு சத்திரமும் பெருமிதப்பட்டுக்கொண்டது.., ஒருகாலத்தைய வானம்பாடி வாழ்வினை மறந்து.

ஆனால் குடிசைகளோ அலங்கோலமானவை.., யார் கூறினாலென்ன.. கூறாவிட்டாலென்ன.. உழுத்துப்போன பனையோலைகளுடன், இத்துப்போன களிமண் சுவர்களுடன், உறுதியற்ற வாயில்களுடன்.. சீண்டுவாரற்ற குடிசைகள் அலங்கோலமானவைதான். அவற்றுக்குப் பூட்டுக்கள் அவசியமில்லை.., அவை உடைமையாளர்களை விரும்புவதுமில்லை.., அவற்றின் கனவுகளில் இன்னமும் வானம்பாடியின் சிறகசைப்புக்கள் மீந்திருப்பதனால்.

சத்திரங்கள் கவலைகளின் பிறப்பிடம். அடைமழையில் நனைந்து ஊறிப்போன ஓடுகளை.. அடிக்கடி வெளுத்துப்போய் உதிர்ந்துவிடும் நிறப்பூச்சுக்களை.. புழுதியை வாரியிறைத்துப்போகும் குறும்புக் காற்றினை.. இன்னபிற பலவற்றையும் பற்றியென புலம்புவதற்கு எப்போதும் ஏதாவது இருந்துகொண்டேதானிருக்கின்றது இவற்றுக்கு.

குடிசைகள் ஒருபோதும் கவலைப்படுவதில்லை. உக்கிக்கொண்டிருக்கும் ஓலைவேய்ந்த கூரையினூடு மழைநீர் ஒழுகுவதையும், சுவர்கள் விரிசல்களுடன் ஆங்காங்கே இடிந்துகிடப்பதையும், வாயிலில் சாக்கடை நீர் புழுக்கள் நெளியத் தேங்கிக்கிடப்பதையும் சிறகுகளை மறந்துவிடாத அவை பொருட்படுத்துவதில்லை.

அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்கள்: பனையோலைக் குடிசைகள் ஒருபோதும் கவலைப்படுவதில்லை; எதன்பொருட்டும், எவர்பொருட்டும் அதிகம் அலட்டிக்கொள்வதுமில்லை.


3. நிறங்களற்றுப்போன புன்னகைகள்

வழிபோக்கர்கள் வந்தார்கள்.., புன்னகைகளைச் சிதறவிட்டபடி. அவர்களின் இளித்த பற்களினூடு தெறிக்கும் புன்னகைகள்.. தங்க இடந்தேடி, நாக்கைத் தொங்கவிட்டபடியலைகையில் எச்சிலுடன் சேர்ந்து வடியும் இன்னும் சில.. சத்திரங்கள் ஒருகணம் சிலிர்த்துக்கொண்டு வரவேற்கத் தயாராயின; உதட்டைச் சுளித்துக்கொண்ட குடிசையோ முகந்திருப்பி வாளாவிருந்தது.

இளவேனிற்காலத்தின் பின்மாலைப்பொழுதொன்றில், சத்திரங்களின் ருசிகண்டு சலித்துப்போன ஓரிருவர் குடிசையை நாடிவரலாயினர். அவர்களது பொக்கைவாய்ப் புன்னகைகளுக்கு மசியாத குடிசை தன்னுள் நிரந்தரமாக வதியும் சிலந்திகளையும், பல்லிகளையும், பூரான்களையும், இன்னபிற விஷ ஜந்துக்களையும் ஏவி 'நான் சத்திரங்களுள் ஒருத்தியல்ல' வென மறுபடியுமொருமுறை நிரூபித்தது. ஈவிரக்கமற்றுத் துரத்தியடிக்கப்பட்ட வழிபோக்கர்கள் சாபமிட்டார்கள்... குடிசையின் ஏளனப்பார்வையைச் சகிக்கவொண்ணாமல் எங்கோ தலைமறைவானார்கள்.

சத்திரங்களோ குறைபட்டுக்கொண்டன: பனையோலைக் குடிசைகள் புன்னகைப்பதில்லை; புன்னகைகளை மதிப்பதும், ஏற்றுக்கொள்வதுமில்லை.


4. உறைந்த படிமங்களும் உயிர்த்தெழுந்த புனைவும்

பருவங்கள் மாறின. பழுப்புநிறப் பட்டாம்பூச்சிக் குவியல்களாய்க் காலடியில் சரசரக்கும் சருகுகளுடனான காலங்கள் கழிந்து விண்ணிலிருந்து கசிந்த முதல்துளி மண்ணைத் தழுவலாயிற்று. மாரிகாலத்து மழைநாளொன்றில் சேறுகளையும், சகதிகளையும் கடந்து குடிசையை நோக்கி வந்தான் யாத்ரீகனொருவன். சத்திரங்களின் வனப்புக்களால் வசீகரிக்கப்படாதவனிடம் சிலந்திகளையும், பல்லிகளையும் ஏவிவிடும் குடிசையின் பூச்சாண்டிகளெதுவும் பலிக்காமற்போக... சந்தேகமும், பயமும் நமுத்துப்போன சுவர்களிலிருந்து உதிர்ந்துகொண்டிருந்தாலும் அவனைத் தன்னுள் அனுமதிக்கத்தான் செய்தது.

மௌனமாக உள்நுழைந்தவன் ஒட்டடை தட்டவும், சிலந்திவலைகளை அறுத்தெறியவும் முயல அதிர்ந்தே போன குடிசை.., கலவரமடைந்து மூர்க்கமாகத் தடுத்தது அவனை. திரிபடையத் தொடங்கிய ஆரம்பகாலங்களிலிருந்து இன்றைவரையும் துணையாய்.., பாதுகாப்பாய்த் தன்னுடனேயிருந்த நிரந்தர வதிவிடதாரிகளைத் துரத்திவிட எப்படித்தான் மனம்வரும் எவருக்கும்... என்னதான் பாழடைந்த குடிசையென்றாலும் ஈரமும் கசிவும் புறநிலைச் சேர்மானங்களல்லவே. அவனொரு யாத்ரீகன்... இன்று தங்க முன்வருபவன் நாளை வெளியேற நேர்ந்தால்கூட தொடர்ந்தும் கூடவேயிருக்க எஞ்சுபவை இந்தப் புழுக்களும், சிலந்திகளும்தான்.. தூசுகளும், துரும்புகளும்தான்.

அவன் புரிந்துகொண்டான் அல்லது புரிந்துகொள்ள முயற்சித்தான்... அப்படித்தான் நான் நினைக்கிறேன். எது எப்படியோ தான் தொடர்ந்துவந்த தடங்களையும், தன் தனித்துவங்களையும் பேணமுடிந்ததில்... அடையாளங்கள் அழித்தொழிக்கப்படாததில் நெகிழ்ந்துபோன அப்பாழடைந்த பனையோலைக் குடிசை, இறுதியில் இருத்தலின் படிமங்களைத் தொலைத்து ஆவியாகிக் கரைந்தே போனது. வானம்பாடிக் கனவுகளுடன் அது உதிர்த்த கண்ணீர்த்துளிகள் அன்றைய பனியிரவில் அந்திவானத்துத் தாரகைகளாயின.

குடிசைகளுக்குப் புன்னகைக்கத் தெரியாதென்று யார் சொன்னது..??